De woonkamer

Ik zuchtte hier hadden Yumiko en ik afgesproken, ik had haar een brief gestuurd en zal hier op haar wachtten, Ik beet op mijn lip, zal ze nog iets van hem weten? zal ze hem herkennen? Zal hij haar wel herkennen? allemaal vragen schoten door hem heen.

Ik liep door de gangen. Met een brief in me handgeklemt. Ik was bang, bang om mijn eigen broer niet te herkennen zachtjes deed ik de deur open en ging ik naar binnen, mijn ogen waren groot en ik keek de kamer grond, ik zag een jongen met zilverachtig haar. '' Yuu '' zei ik zachtjes.

Ik hoorde een zacht meisjes stemmetje, het was nu of nooit, ik stond op. Ik schrok van haar uiterlijk, ik had haar anders voor gesteld, maar ze zag er nog steeds knap uit, mischien knapper. '' Yumi '' zei ik zachtjes ik trok mijn wenkbrouw op. Ik was overdonderd door haar, ze zag er goed uit alsof er nooit iets met haar was gebeurt, als je goed keek leek ze omringt te zijn door licht.

Ik kreeg tranen in me ogen en vloog Yuu om de hals '' Yuu '' Ik knufflede hem bijna plat en begon te huilen overzijn schouder heen, na al die jaren had ze haar broer weer in haar armen, na al die tijd van eenzaamheid had ze eindelijk weer iemand. Ik stapte weg en veegde de tranen van mijn wangen af.

Ik zat stilletjes alleen in een hoekje van de woonkamer, diep verborgen achter de rug van een grote statige stoel. Ik volgde de hele gebeurtenis maar dan niet via mijn ogen maar via mijn oren. Ik kon me precies voorstellen hoe het zou zijn. Ik schudde mijjn hoofd op de pony uit mijn haar te krijgen. Ik sloeg zachtjes een bladzijde om van het boek en las stilletjes verder, terwijl ik de verdere gebeurtenissen in mijn geheugen opsloeg.

Ik glimlachte naar haar. 'Je bent niet echt veranderd wist je dat' Ik grijnsde en keek haar lang aan, ik streelde haar haar, ze was nog steeds klein. Over het verleden praten deed hij liever niet. Ik veegde het haar uit haar ogen en knuffelde haar nog, mijn leven was weer compleet met haar er bij ookal waren er grote stukken van mijn leven er niet meer, maar zij wel en hij zal haar beschermen hoe dan ook.

Ik bloosde lichtjes en pakte zijn hand vastm hij voelde koud aan, zijn ketting scheen wel wit licht terwijl de mijne duister zwart was. ''Yin&Yang'' zei ik langzaam. Ik grijnsde, ik had eindelijk weer een stukje van mijn leven terug, ik vroeg me stiekem wel af wat er met rain was gebeurt en wat er met hem was gebeurt maar ik zei niets. Onze ogen zeiden al genoeg voor ons.

Ik glimlachtte en ging zitten, Ik plofte neer en klopte naast me, Yumiko ging ook zitten, ze was erg gehoorzaam altijd al geweest, behalve dan in het weeshuis. ik beet op mijn lip en begon haar vragen te stellen over haar verleden. Snel zei ik er achteraan. 'Je hoefd het allemaal niet te zeggen hoor'.

Ik beet op mijn lip en keek of er niemand was ik zag niemand en begon te vertelen vanaf het moment dat hij weg was, over Renn en het weeshuis, ik kreeg tranen in mijn ogen en ik zag dat yuu ook verandere, maar ik probeerde niet zielig over te komen, ik deed alsof het normaal was dat je mishandeld werdt.

(( ik moet nu echt HW maken dus kom morgen weer ofzo ))

Ik balde mijn vuist, Hoe durfde die jongen mijn zusje zo pijn te doen, ik probeerde haar te troosten ookal lukte dat niet echt. Ik begon maar over mijn verleden te vertellen toen ik klaar was wachtte ik niet op haar reactie, Ik drukte en kus op haar wang en vertrok ik had namelijk les. 'Ik spreek je later wel zusie'. ik liep de woonkamer uit en liet haar alleen.

Ik zag Yuu uit de woonkamer uit lopen. Ik zag aan zijn gezicht dat hij kwaad was. Ik liep naar de woonkamer en opende de deuren. Ik zag Yumiko zitten. Ze was aan het snikken. Ik liep na haar toe en vroeg wat er gebeurd was.

Ik keek haar aan, ''Gaat je niets aan!'' Schreeuwde ik tegen haar. ik veegde mijn tranen weg, ik was blij dat ik mijn broer weer had maar wat dit meisje vroeg die ze niet eens kende en nu ook gewoon niet wil leren kennen hoefde dit niet te weten. Ik beet zachtjes op mijn lip, mijn ketting gloeide waarom waren mensen en andere wezens zo moeilijk.

Ik schrok toen ze me zo afsnauwde. Maar op de een of andere manier snapte ik het wel. Ik bekeek haar eens goed. Ze zag er moe uit. Ik vroeg maar niet waarom ze er zo uit zag, uit angst dat ze weer zo kwaad op me werd. Ik had een raar gevoel in mijn buik. Ik bekeek haar nog een keer. Wat leek ze veel op Yuu! Opeens drong het tot me door. Het was een tweeling! Ik wist niet waarom, maar opgelucht stond ik op, glimlachte naar Yumiko en liep naar het raam. Ik wist niet waarom. Ik sloot mijn ogen voor het felle licht dat me tegemoet kwam. Toen ik dacht dat mijn ogen wel aan het licht gewend waren sperde ik ze open. En inderdaad, ze waren aan het licht gewend. Ik genoot van het uitzicht dat ik vanuit de woonkamer zag.